Εγώ και εγώ

Ανάμεσα στα δυο μου δάχτυλα κρατώ το τσιγάρο

έχουν περάσει αρκετά λεπτά και σκέφτομαι αν θέλω ή δεν θέλω να το ανάψω!

Πριν καλά καλά το καταλάβω τα χείλη μου αγκαλιάζουν το τσιγάρο και η μικρή φλόγα απ τον αναπτήρα το σιγοκαίει...        

Χμ... μου αρέσει που πάντα όταν σε χρειάζομαι είσαι εδώ.

Εαυτέ μου... έχω τόσα πολλά να σου πω που δεν ξέρω από που να ξεκινήσω..

Από την αγάπη,απο τον πόνο, απο τον φόβο, απο την λύπη ή απο την χαρά..;

Αχ εαυτέ μου...

O άνθρωπος είναι θάλασσα

και οι έρωτες καράβια

κάποια είναι γερά και κάποια σάπια.

Μα δεν νιώθω θλίψη..νιώθω ήρεμη..
ήρεμη επειδή κάποια καράβια είναι πολύ γερά και ασφαλή!

Η ασφάλεια δεν είναι πολύ ωραίο πράγμα εαυτέ μου..ε εαυτέ μου..;

Ο ουρανός είναι ο άνθρωπος και τα αστερια  έρωτες και εκεί που εγώ νομίζω εαυτέ μου
πως έχω κρατήσει στην αγκαλιά μου
το ποιο λαμπρό αστέρι...ξαφνικά...ο φόβος του ύψους προκάλεσε  την πτώση του...

Τελικά εαυτέ μου πες σε παρακαλώ ,τόσο πολύ φοβήθηκε το αστέρι μου και έπεσε ή δεν ήθελε να μείνει και έφυγε..;;

Μπορεί το θέλω του να κερδίσει τον φόβο του;

Σε βαθιές σκέψεις.. σε έβαλα λατρεμένε μου εαυτέ.
Να σε αφήσω... να ηρεμήσεις...



Ει ψιτ! Eαυτέ μου..τον αναπτήρα  δώς μου...